دست روی دست گذاشتن، ماندن و باز هم ماندن، شاید از خصوصیات من باشد؛ که البته است. در راه انداختن این بلاگ نیز همان الگوی رفتاری تکرار شد اما بالاخره تردیدها را شکستم. شبی از شب‌ها انگیزه لازم را از دوستی در توییتر گرفتم و شد آنچه پیش روی شماست. پیش‌تر، چند وبلاگ داشتم و رها کردم. شاید ذات وبلاگ‌نویسی در همین رهایی از اجبار و نظم رایج در سایت‌ها باشد. بلاگر مجبور نیست بنویسد و اگر هم نوشت اجباری ...
پست وبلاگ
در هر سطحی از اندیشه، به هر زبانی و با هر نوع بیانی؛ هر که می‌نویسد نعمتی‌ست برای جامعه. نوشتن، خطرکردن است. نویسنده اندیشه خود را در برابر هزاران منتقد قرار می‌دهد و تنها به واژه‌ها و قلم پناه می‌برد. او تاثیر می‌گذارد حتی اگر نتواند دیدگاه و معنایی نو بیافریند و در اقناع مخاطبان موفق نباشد. اوست که منتقدان را به استدلال وامی‌دارد. اوست که به ذهنیت جامعه عمق می‌بخشد. و چه روز مبارکی را برای رونمایی از وبلاگم ...